ni Ivan Anthony A. Adaro | Pebrero 10, 2023
Ang silid-aklatan ay dating kanlungan ng lahat na bagay―mga kaganapan na nagpapasigla sa kalooban. Iba’t ibang talampakan mula sa iba’t ibang kaluluwa ang nagtitipon malapit sa mga pasilyong punong-puno ng karunungan na nakaukit sa lumang pergamino. At habang ang mga tunog ng mga pahinang nagbubukas at mga tintang tumatagas ay pumupuno sa kapaligiran, ang halimuyak ng mga lumang aklat ay tumatakip sa malakas na bango na nagmula sa mga masigasig na diwa.
Ito ang mga kaluluwa na nagdagdag ng buhay sa tahimik at madilim na santuwaryo―mga kaluluwang nag-iwan ng mga bakas na nakabaon sa mga aklat na iniwaksi na ngayon. Habang kumakalat sa hagdanan ang naipon na alikabok at mga napunit na pahina, ang talampakan sa mga dating naglalakad sa hagdanang iyon ay wala na saanman.
Gayunpaman, ang mga boses na dating maririnig sa silid ay mananatili sa mga pader nito, ang mga kusang salita na dumaloy sa papel ay hindi kukupas kahit anong mangyari, at ang mga masasayang alaala na nakaukit sa diwa ng lahat ay hindi mamamatay magpakailanman.
