By Kristia Niña Daymiel | September 6, 2023
Ang liwayway ng panibagong araw ay agahan ng mundong mapanglaw,
Isang putok dito, isang suntok doon,
isang daang batya ng hilakbot na wari ba’y hindi na mahuhumpay pa.
Hanggang kailan ba mananatiling karangyaan ang kapayapaan?
Hanggang kailan ba tayo dapat makipag-digmaan?
Sa sindak ng karahasan, silakbo ng kaba,
at sa sumpa ng kahapong ating nakita.
Ang buhay ay hindi isang patimpalak ng katatagan.
Baguhin natin ang gising ng ating lupang sinilangan,
burahin ang mga mapang-api na wangis,
at hupayin ang hikbi na tila ba hindi na mapapawi.
Ang liwayway ng bagong umaga,
ay dapat siya ring pag-usbong ng bagong pag-asa.
Batirin mo ang adhikain ng isang makata;
ang pangarap ng mga bata, mithiin ng madla.
Minsan ba’y napagtanto: saan ito patungo, kung duguan na ang mundo?
Ang pagpupunyagi laban sa karahasan, isa nang hakbang tungo sa tagumpay,
sapagkat ang kapanatagan ay nagsisimula sa sariling mga kamay.
Mula sa paghirang ng pinakamahinahong sandata, hanggang sa larangan ng digmaan,
piliin mong hubogin ang laban sa daan ng kapayapaan.
Sinasalubong ang umaga na puno ng kabuluhan,
tinatahak ang lansangan na walang kinatatakutan,
batid ang katotohanan sa bawat segundo na magdaan.
Ito ang layunin na ninanais ng bayan.
Ngunit sa ngayon, ang pagsikat ng umaga ay sinasabayan ng usbong ng kadiliman.
At ang mga hangarin ng masa ay hindi pa batid na natatanaw.
Sa liwayway ng panibagong araw, nawa’y iadya natin ang mundong mapanglaw.
Isabuhay ang ulirang tahanang atin lamang nakikita, sa nakapikit na mata.
