by Nikole Elli | March 18, 2022
Isang dapit-hapon, doon sa dalampasigan. Ginunita ko ang mga alaala ng kahapon. Sa bawat hampas ng alon, binilang ko ang aking mga halakhak. Isiniwalat ko ang takot at kaba sa bumubulong na hangin, nilunod ang bawat hikbi sa ingay ng agos ng tubig. Marahil, tapang ang kasagutang aking inaasam-asam. Ngunit ang tapang ay hindi nakakamit sa pagguhit sa mga alaala ng kahapon sa buhangin kung saan ito’y mabubura lamang, at liliparin ng hangin. Ito’y dapat maitaga sa bato, kung saan ang bawat siwang at guhit ay siyang tatatak magpakailanman. Kaya ang bawat alaala, aking inukit sa matigas ng bato, kasingtigas, kasingtatag ng aking pagtitiyaga at paglaban.
